Η φωνή του Θείου Πάθους

Ο μεγάλος ερμηνευτής σε μία συνέντευξη σε πρώτο πρόσωπο στις «Δ»

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, asalames@ekdotiki.gr

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διάλεξε τη 10η Απριλίου για να τον βραβεύσει για τη συνολική του προσφορά στη θρησκευτική μουσική και για το πάθος και τη συγκίνηση που μεταδίδει ερμηνεύοντας τους κατανυκτικούς ύμνους της Ορθοδοξίας. Λίγες ημέρες πριν κυκλοφόρησε μια τετραπλή κασετίνα με παλαιότερα του κομμάτια, παραδοσιακά τραγούδια, βυζαντινούς ύμνους και ένα DVD. Ταυτόχρονα θα βρεθεί στο Ράδιο Σίτυ για τρεις παραστάσεις με τίτλο «Πορεία προς το Θείο Πάθος». Ο Πέτρος Γαϊτάνος είναι ένας καλλιτέχνης πληθωρικός, δραστήριος αλλά πάνω από όλα με πλήρη συναίσθηση του προορισμού του ως τραγουδιστή.

Οι «Δρόμοι μιας φωνής» ήταν μια καλή ευκαιρία να γίνουν, με το δεδομένο ότι κλείνω μία εικοσαετία στη μουσική. Ο κόσμος το ήθελε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μέρος του κοινού μου μου έλεγε ότι θα ήθελε να κυκλοφορήσει ολοκληρωμένα όλο το ρεπερτόριό μου εκφράζοντας όλα τα είδη μουσικής με τα οποία ασχολήθηκα. Ηταν μία καλή ευκαιρία λοιπόν να γίνει τώρα.

Η εκκλησιαστική μουσική είναι βαθιά μέσα στην καρδιά μου, καθώς εκφράζει τη βαθύτερη και πιο ειλικρινή και ουσιαστική αγάπη που έχω στο Θεό. Πέραν τούτου είναι και υψηλότατη μορφή τέχνης και η ποίηση και η μελωδία των εκκλησιαστικών μηνυμάτων.

Το παραδοσιακό τραγούδι το αγαπώ πολύ γιατί εκφράζει τις γενιές, τα ήθη και έθιμα και την παράδοσή μας. Πρόκειται για ένα κομμάτι της Ελλάδας το οποίο επικοινωνεί και καλύπτει τις σημαντικότερες αξίες της κοινωνίας, αλλά και την ιστορία του γένους μας.

Το σύγχρονο τραγούδι είναι εξαιρετικά χρήσιμο, καθώς μου δίνει τη δυνατότητα να τραγουδώ καινούριο υλικό το οποίο γράφεται με ένα τρόπο παιχνιδιού, ώστε να ερμηνεύσω κάποιες δημιουργίες με τη δική μου φωνή, εκφράζοντας την καθημερινότητα του σύγχρονου ανθρώπου την οποία και βιώνω.

Από τη συνεργασία μου με το Μίκη Θεοδωράκη δεν προέκυψε απλά ένας δίσκος με καινούρια τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα, αλλά είναι μια πιο ευρύτερη μορφή έκφρασης και επικοινωνίας.

Ο Θεός για μένα είναι μία άκτιστη ενέργεια την οποία συλλαμβάνω με την καρδιά μου, προσλαμβάνεται με άλλους κανόνες πέρα από αυτούς της υλικής μου ζωής και κάνει τον άνθρωπο να καταλαβαίνει την προέλευση, αλλά και τον προορισμό του.

Αισθάνομαι πως ο ρόλος της Εκκλησίας δεν είναι ο ρόλος που εγώ καλούμαι να παίξω, όπως και το αντίθετο. Εγώ είμαι απλά ένας καλλιτέχνης, που συμπεριφέρομαι σαν νέος της εποχής που τυχαίνει να δίνω αυτή την αυθόρμητη ομολογία μου και καταγραφή της έκφρασής μου σε σχέση με το Λόγο του Θεού και τη μουσική του. Εγινε χωρίς ιδιαίτερα σχέδια. Δεν προσβλέπω σε τίποτα άλλο πέρα από το να μοιραστώ την αγάπη μου για το Θεό.

Οι παραστάσεις μου στο Ράδιο Σίτυ είναι στημένες με ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας, συνοδευόμενες από κάποιες κλασικές συνθέσεις που θα «ντυθούν» με πλάνα από τον τόπο του μαρτυρίου του Κυρίου στα Ιεροσύλημα. Μαζί θα έχω μια μεγάλη χορωδία και συνεργάτες μου. Είναι ένας τρόπος να παρουσιάσω έξω από τους ναούς με μια άλλη ματιά, λίγο πιο θεαματική, τους Υμνους της Μεγάλης Εβδομάδας.

Είναι πολύ περισσότερες οι συναυλίες που έχω κάνει με τραγούδια και λιγότερες αυτές με ύμνους. Επειδή όμως η δισκογραφία μου τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη έμφαση στους ύμνους, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είμαι ο μοναδικός με τόσο μεγάλη διάρκεια και προβολή στο κομμάτι της εκκλησιαστικής μουσικής,το γεγονός αυτό με χαρακτηρίζει ανεξίτηλα και μάλιστα για μια 15ετία. Είναι λογικό βέβαια αυτό, αλλά με στεναχωρεί, όταν κάποιος ταυτίζεται αποκλειστικά με αυτό, χωρίς να έχει σταθεί στην ευρύτερη καριέρα μου.

Εχω την αίσθηση ότι ο κόσμος αγοράζει πολύ λιγότερο δίσκους, παρακολουθεί πολύ λιγότερο την καλλιτεχνική δημιουργία και η εμπειρία και η γνώση του προέρχεται από την τυχαία παρακολούθηση της τηλεόρασης. Είναι κρίμα ο κόσμος τους καλλιτέχνες και όχι αυτούς που…δηλώνουν καλλιτέχνες να τους γνωρίζει από την τηλεόραση.

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ξεχωρίζω κάποιους ως καλύτερους από άλλους σε κανέναν τομέα της ζωής μου.Το γεγονός ότι κάποιος καλλιτέχνης, για παράδειγμα, έχει περισσότερα καλά χαρακτηριστικά από κάποιον άλλο δεν αποκλείει ότι κάποια από αυτά δεν υπάρχουν σε άλλη κατάσταση, απλά λιγότερο πλήρη. Στη ζωή μου δε μου αρέσει να λέω τη φράση «Αυτός είναι ο καλύτερος».

Στην Υμνολογία της Εκκλησίας πιο πολύ συγκλονίζομαι από το λόγο παρά από τη μουσική. Ενας ύμνος μπορεί να περιγράφει με τρόπο που να με αγγίξει τρομερά ένα ιστορικό γεγονός χωρίς να έχει σπουδαία μουσική. Το αντίθετο δεν είναι εύκολο να γίνει. Είμαι άνθρωπος του λόγου. Θεωρώ ότι φέρει μαζί του πάρα πολύ μεγάλη ενέργεια. Είναι το πρώτο πράγμα που προσθέτω σε ότι και να κάνω.

Είμαι στη διαδικασία να κάνω μια καινούρια και ελπίζω ενδιαφέρουσα για τον κόσμο δισκογραφική δουλειά με νέα ερωτικά τραγούδια τα οποία θα έχουν μία αξιόλογη προσέγγιση ως προς τη σύνθεση και το λόγο.

Να βάλουμε περισσότερο Θεό στη ζωή μας. Αυτή είναι η ευχή μου για τις ημέρες του Πάσχα.

Info:

Ο Πέτρος Γαϊτάνος με τη συμμετοχή μεγάλης Βυζαντινής χορωδίας και χοράρχη, παρέα με τους συνεργάτες και τους τεχνικούς του, θα κάνει τρεις ειδικές εμφανίσεις – παραστάσεις, Μεγάλη Δευτέρα 13, Τρίτη 14 και Τετάρτη 15, στο θέατρο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ, με ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Μεγάλη Δευτέρα: 10.00 μμ
Μεγάλη Τρίτη: 10.30 μμ
Μεγάλη Τετάρτη :10.00 μμ
Προπώληση : στο ταμείο του θεάτρου
Εισιτήρια : 25€ & 20 €

Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησαν από την Universal «Οι δρομοι μιας φωνης», η τετραπλή κασετίνα του Πέτρου Γαϊτάνου, που μαςμας οδηγούν σε τρία διαφορετικά τοπία της ελληνικής μουσικής. Το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, το παραδοσιακό και τη βυζαντινή μουσική.
Η ιστοσελίδα του καλλιτέχνη είναι:
http://www.gaitanos.eu/

Χωράει η ανθρωπότητα σε έναν ύμνο;

Τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας σφραγίζουν την μεγαλύτερη θυσία του από καταβολής της ανθρωπότητας

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, asalames@ekdotiki.gr

«Δέξου θυσία τις πληγές από τα δάκρυά μου, Εσύ που αγκαλιάζεις ακόμα και το θαλασσινό νερό για να το χαρίσεις στα σύννεφα, μαλάκωσε και τον πόνο της καρδιάς μου….Εμένα, την έρημη, μην αφήσεις από τη φροντίδα Σου. Εσύ που δε μετράς ποτέ το έλεος που θα προσφέρεις». Από το τροπάριο της Κασσιανής.

Πορεία προς την Ανάσταση
Ο Θεός είναι άχρονος. Κάθε Του ενέργεια είναι ένα αιώνιο επαναλαμβανόμενο παρόν προκειμένου η ανθρωπότητα να έχει την ευτυχία να ζει και να ξαναζεί την υπενθύμιση της θυσίας του Υιού Του για να σωθεί το ανθρώπινο γένος. Πάνω από όλα όμως υπενθυμίζει το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασής Του, γεγονός που σφράγισε και τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Στα τροπάρια της Εκκλησίας ξετυλίγεται κινηματογραφικά η αιώνια αγωνία του ανθρώπου να νικήσει το θάνατο. Κάθε Κυριακή στη Θεία Λειτουργία προφήτες, πράξεις των Αποστόλων, διδασκαλία του Χριστού, Μυστικό Δείπνο μπλέκονται σε ένα έργο που τελειώνει κάθε φορά με το αίσιο τέλος της Ανάστασης του Κυρίου. Ετσι και τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδας. Συνθλίβουν μέρα με τη μέρα τον Πιστό κορυφώνοντας τη θλίψη του τη Μεγάλη Παρασκευή για να φτάσει το Μέγα Σάββατο, όπου προαναγγέλεται από τον Ιερέα η Ανάσταση με τα λόγια «Ανάστα ο Θεός κρίνων την γην…».

Η Μεγάλη Εβδομάδα μέρα με τη μέρα

Μεγάλη Δευτέρα
Η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκινάει την πορεία της προς την Ανάσταση με την Ιστορία του Ιωσήφ του Παγκάλου του 11ου γιου του Ιακώβ του οποίου η ενάρετη ζωή και αγαθή προσωπικότητα «έσπρωξε» τα αδέρφια του να τον πουλήσουν στον Πεντεφρή, αυλικό του Φαραώ στην Αίγυπτο. Ο Ιωσήφ αποκτά αξιώματα χάρη στην εργατικότητα και την καλοσύνη του, αξιώματα που χρησιμοποιεί για να βοηθήσει την οικογένεια που τον πούλησε, όταν τα αδέρφια του έφτασαν εξαντλημένα από το λιμό που μάστιζε τη χώρα τους ζητώντας τη βοήθειά του, μη αναγνωρίζοντας τον αρχικά. Η προεικόνιση της απροϋπόθετης θυσίας του «Υιού του Ανθρώπου» είναι γεγονός.

Μεγάλη Τρίτη

Η Μεγάλη Τρίτη είναι αφιερωμένη στην παραβολή των Μωρών Παρθένων και το Τροπάριο της Κασσιανής, μίας χαρισματικής Βυζαντινής μοναχής . Δέκα παρθένες ετοιμάζονται να υποδεχτούν τον Νυμφίο (γαμπρό) ένα βράδυ. Από αυτές οι πέντε φροντίζουν να έχουν επιπλέον λάδι για τα λυχνάρια τους στην περίπτωση που αργούσε για να μη σβήσουν και οι άλλες πέντε το αμέλησαν. Οταν τελικά ο Νυμφίος εμφανίζεται μόνο οι πέντε καταφέρνουν να τον προϋπαντήσουν. Επαγρύπνηση και καλλιέργεια των χαρισμάτων μας προς δόξα Θεού το βαθύτερο νόημα της Παραβολής, καθώς βαδίζουμε προς το Θείο Πάθος.

Μεγάλη Τετάρτη

Βρισκόμαστε μόλις δύο μέρες πριν οδηγηθεί ο Χριστός στο Σταυρό. Την ημέρα αυτή την παράσταση κλέβει η γυναίκα που εμφανίζεται στο σπίτι του Σίμωνα του Λεπρού με ένα μπουκαλάκι ακριβό μύρο για να πλύνει τα πόδια του Ιησού ζητώντας συγχώρεση για τις αμαρτίες της, επειδή εξασκούσε το επάγγελμα της πόρνης. Η Μεγάλη Τετάρτη είναι και η μέρα που συναντιέται πρώτη φορά ο Ιούδας με τους Αρχιερείς ρωτώντας τους τι θα του δώσουν για αντάλλαγμα για να προδώσει το δάσκαλο του και αυτοί του υπόσχονται τριάντα αργύρια.

Μεγάλη Πέμπτη

Η μέρα αυτή είναι η τελευταία παρουσία του Χριστού στη Γη. Πραγματοποιείται ο Μυστικός Δείπνος όπου ο Χριστός προοικονομώντας τη σταυρική θυσία του, πλένει σε μία σκάφη τα πόδια όλων των μαθητών του. Ο Ιερός Νιπτήρας που πραγματοποιείται τη μέρα αυτή αποτελεί ανάμνηση του γεγονότος. Η Μεγάλη Πέμπτη είναι και η ημέρα που διαβάζονται δώδεκα περικοπές των Ιερών Ευαγγελίων.

Μεγάλη Παρασκευή

Η πιο τραγική μέρα του χριστιανισμού. Ο Πόντιος Πιλάτος δικάζει και το πλήθος καταδικάζει τον Ιησού σε σταυρικό θάνατο με την ανοχή του Ρωμαίου Διοικητή. Το πλήθος τον περιπαίζει, του φοράει αγκάθινο στεφάνι, σταυρώνεται και παραδίδει το πνεύμα του φωνάζοντας «Τετέλεσται» για να αποκαθηλώσει το σώμα του ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και να τον ενταφιάσει. Η άκρα ταπείνωση είναι γεγονός.

Μεγάλο Σάββατο-Κυριακή του Πάσχα

Ο Χριστός κατεβαίνει στον Αδη για να σφραγίσει την ανθρώπινη του φύση πεθαίνοντας, διδάσκει στους νεκρούς το Θείο Λόγο, την ώρα που οι Αρχιερείς εγκαθιστούν φρουρά στον τάφο για να μην κλαπεί το σώμα του από τους μαθητές. Είναι όμως ήδη αργά. Ο Κύριος είναι ήδη αναστημένος καλώντας τον Αγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο να αναφωνήσει στον πανηγυρικό λόγο που διαβάζεται στο τέλος της πασχαλινής λειτουργίας «Χριστός Ανέστη και νεκρός ουδείς επί μνήματος».

Πρόγραμμα Σωκράτης-Erasmus

Εξευρωπαΐσου και εσύ μπορείς

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

adisalames@yahoo.com



Το Erasmus για τον μέσο φοιτητή, είναι ότι πιο κοντά στο μητρικό ένστικτο έχω συναντήσει. Στην αρχή τω σπουδών του, του φαίνεται μακρινό. Όσο περνούν τα εξάμηνα ωριμάζει και νοιώθει πιο έτοιμος. Αν όμως φτάσει στο τελευταίο έτος και δεν έχει πάει, αρχίζουν τα διλήμματα: «Πότε θα πάω;», «Μήπως αν πάω αργήσω να πάρω πτυχίο», «Αν δε πάω θα το μετανιώσω;», «Πότε θα γίνω μάνα;»

Εδώ είμαι λοιπόν εγώ για να δώσω φως στο multicultural –πώς;- αυτό phenomenon.

• ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΩΚΡΑΤΗΣ-ERASMUS

Κατευθείαν στο ψητό. Τι σ…τα είναι επιτέλους αυτό το Erasmus;

Με δυο λόγια το Erasmus αποτελεί την εφαρμογή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση του προγράμματος δράσης της Ευρωπαϊκής επιτροπής για την εκπαίδευση «Σωκράτης» .Σε απλά Ελληνικά: Όντας σπουδάζουσα νεολαία, μπορείς να φοιτήσεις σε τμήμα πανεπιστημίου κράτους-μέλους της Ε.Ε. που αντιστοιχεί στο δικό σου, για ένα ή δύο ακαδημαϊκά εξάμηνα και να δώσεις εκεί τα μαθήματα που αντιστοιχούν στο εξάμηνο σου.

• 1987-2007. 20 ΧΡΟΝΙΑ ERASMUS

Ούτε ένα ούτε δύο αλλά 20 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τη μέρα που το όνομα «Έρασμος» από υποενότητα κεφαλαίου εκτός ύλης σε επιλεγόμενο μάθημα στο ιστορικό, έγινε συνώνυμο του ομώνυμου προγράμματος. Εν έτη 2007 θεωρείται πλέον must. Τι must δηλαδή, που φοιτητής που έχει πάρει πτυχίο και δεν έχει πάει Erasmus, αντιμετωπίζεται σαν τον Χατζηχρήστο, στις ταινίες που παίζει τον βλάχο που κατεβαίνει στην Αθήνα.

Επειδή όμως καλές οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις αλλά ξέρω, ότι ανυπομονείς να δεις και καμιά ερασμόφατσα, ούτε έναν ούτε δύο…πέντε ολόκληρες συνεντεύξεις ετοίμασα για πάρτη σου. Και αν θέλεις μη τις διαβάσεις. Εσύ θα χάσεις. Πάμε λοιπόν:

Γκαρι Μάρκος- Thessaloniki Erasmus Community

«Στη Θεσσαλονίκη μου αρέσουν τα πάντα»

Χώρα προέλευσης: Ισπανία-Βαλένθια

Ηλικία: 24

Βρίσκεται στην Ελλάδα: 2,5χρόνια

Σχολή: Καλών Τεχνών Α.Π.Θ.

Το πιάσαμε το υπονοούμενο έτσι; Όλες οι ατάκες του Στάθη Ψάλτη και του Σταμάτη Γαρδέλη που απομνημονεύσατε, από το «’Έλα να γυμνωθούμε Darling», επιτέλους θα πιάσουν τόπο σε ένα από τα παρτάκια που διοργανώνει κάθε βδομάδα ο Γκάρι και η παρέα του, ειδικά για τους Erasmιτες και για όσους πρόσκεινται φιλικά σε αυτούς.

Πες μας λοιπόν Γκάρι:

Βρέθηκες στη Θεσσαλονίκη: «Ύστερα από προτροπή των Ελλήνων που γνώρισα στο προηγούμενο Erasmus μου στη Φρανκφούρτη».

Η πρώτη σου εντύπωση: «Εκπληκτική. Μου άρεσαν τα πάντα. Η πόλη, το φαγητό, ο κόσμος. Για αυτό και πήρα απόφαση να μείνω όλα αυτά τα χρόνια».

Ξεκίνησες την Erasmus Party Community: «Μαζί με ένα παιδί από Ιταλία για να δώσουμε σε όλους τους ερασμιακούς της Θεσσαλονίκης τη δυνατότητα να γνωριστούν μεταξύ τους».

Άκουσες ποτέ παράπονα από Ερασμίτη: «Μία φορά μόνο, από μία κοπέλα από τη Σουηδία, που δεν άντεξε τη έλλειψη οργάνωσης γύρισε πίσω».

Θεσσαλονίκη σημαίνει: -Σε άψογα ελληνικά- «Chalara Fash!!!»

Μαρι-Αννα

Φινλανδία

Από τη χώρα του Αϊ Βασίλη στη χώρα του «Αϊ Σιχτιρ», σε αυτόν που διπλοπάρκαρε και σε έκλεισε. Γλυκύτατες και αμήχανες, ειδικά όταν η κουβέντα πήγαινε στις καταλήψεις ή στις δημόσιες υπηρεσίες, η Μαρί και η Άννα θα έχουν να διηγούνται πολλές ιστορίες στους ξανθούς κατάλευκους φίλους τους, όταν επιστρέψουν στη Φινλανδία.

Μαρί Kάντολα

«Θα μου λείψουν οι άνθρωποι που γνώρισα εδώ»

Χώρα προέλευσης: Φιλανδία-Σονκάγιαρβι

Ηλικία 24:

Βρίσκεται στην Ελλάδα: 5 μήνες

Σχολή: Παιδαγωγικό Α.Π.Θ.

Καλά ρε Μαρι:

Πως βρέθηκες εδώ; «Έψαχνα ένα πολύ διαφορετικό μέρος από αυτό που ήδη και σκέφτηκα, ότι η Θεσσαλονίκη ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία»

Έφαγες τη πρώτη σου φρίκη: «Όταν μόλις έφθασα μου ανακοίνωσαν από το γραφείο erasmus, ότι…δεν υπάρχω. Τελικά είχαν χάσει τα χαρτιά μου και τα βρήκαν δύο εβδομάδες μετά»

Οι καθηγητές στο Πανεπιστήμιο: «Είναι πολύ φιλικοί, αν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν λίγο παραπάνω. Με το που τελειώσαμε τα μαθήματα ελληνικών, μείναμε μόνες»

Ο αγαπημένο σου μέρος: «Είναι η Πλατεία Αριστοτέλους. Μπορώ να χαζεύω τα κτίρια της με τις ώρες».

Σε κάποιον δεν έχει ξανακούσει για τη Θεσσαλονίκη: «Δε θα έλεγα τίποτα. Τη Θεσσαλονίκη μόνο αν την ζήσεις την καταλαβαίνεις»

Άννα Σάαρι

«Στη Θεσσαλονίκη νοιώθω ελεύθερη και χωρίς άγχος»

Χώρα προέλευσης: Φινλανδία-Γιοβάσκιουλα

Ηλικία: 23

Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη: 5 μήνες

Σχολή παιδαγωγικό Α.Π.Θ.

Αννούλα –στη κυριολεξία- του χιονιά σε ακούω:

Να μαντέψω ότι σε παρέσυρε η Μαρί; «Έτσι ακριβώς. Δεν είχα ιδέα τι γίνεται εδώ και αποφάσισα να έρθω μαζί την Μαρί»

Η πρώτη εντύπωση ήταν: «Φριχτή. Με το που φτάσαμε εδώ με τη Μαρι απεργούσαν οι πάντες. Δεν υπήρχε κανείς να μας βοηθήσει»

Οι υπάλληλοι του γραφείου Εράσμους: «Με τις ώρες τους. Άλλες φορές είναι φιλικοί μαζί μας και άλλες όχι. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί γίνεται αυτό»

Η φράση που ακούς πιο συχνά: «Πως βρέθηκες εδώ;»

Τελικά: «Μου άρεσε πολύ η Θεσσαλονίκη. Είναι πάντα γεμάτη ζωή χωρίς να είναι επικίνδυνη. Στη Θεσσαλονίκη πρώτη φορά νοιώθω ελεύθερη και χωρίς άγχος».

Και λίγη γεύση από ξενιτιά τούμπαλιν τώρα. Ελληνίδα που βρίσκεται για εράσμους στην Φινλανδία αφηγείται το πώς βρέθηκε από το απέραντο γαλάζιο στο απέραντο λευκό. Εσύ φίλε αναγνώστη σύγκρινε και βγάλε τα συμπεράσματα σου.

Μαρία Παρασκευά

«Η Φινλανδία είναι μία κρύα χώρα με ζεστούς ανθρώπους»

Χώρα προέλευσης: Ελλάδα-Θεσσαλονίκη

Ηλικία:23

Βρίσκεται στη Φινλανδία: 4 μήνες

Σχολή: Ιατρική, πανεπιστήμιο του Κουόπιο

«Ξέρασε τα» όλα Μαρία:

Πως βρέθηκες στη Φινλανδία: «Από μια κολλητή μου που έμεινε απόλυτα ευχαριστημένη από το εκπαιδευτικό σύστημα της Φινλανδίας αλλά και από την ίδια τη χώρα »

Τη πρώτη μέρα: «Χάθηκα! Έκανα βόλτα σε ένα δασάκι και στο γυρισμό μου φαινόντουσαν όλα ίδια. Ας ήταν καλά οι γιαγιάδες που ρώτησα και με βοήθησαν»

Η ζωή: «Λίγο πιο ακριβή από την Ελλάδα σε τρόφιμα και συγκοινωνίες αλλά φθηνή στα σπίτια. Τα 260ευρώ που πληρώνω συμπεριλαμβάνουν θέρμανση, ρεύμα και internet»

Οι Φινλανδοί: «Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και ας μη ξέρουν αγγλικά»

Εν τέλει Finland is: «The land of silence and calmness»*

*Η χώρα της σιωπής και της ηρεμίας

Το κλείσιμο το παραχωρώ στη Κάθριν Λίντεν, Γερμανίδα φοιτήτρια φιλολογίας και φίλη μου , που στους μήνες που έζησε Ελλάδα μας έκανε συχνά να ξεχνάμε, ότι δεν είναι συντοπίτισσα μας. Πάρολο που πέρασε ήδη ένας χρόνος από την αναχώρηση της για Γερμανία, μου έστειλε ένα mail σε άψογα ελληνικά. Για τη προσπάθεια και μόνο δεν άλλαξα ούτε λέξη:

        «Στο Erasmus ήθελα να έχω μια ζωή πιο "normal", δηλαδή να σπουδάσω πιο σοβαρά, ήθελα να δω τους φίλους μου, τους γονείς μου, να έχω ένα καλό σπίτι. Κατάλαβα ότι ζω σε μια κοινωνία, στην οποία δεν είμαι μέλος, δεν ξέρω τις κανόνες και την γλώσσα.

               Βλέποντας το όμως συνολικά ήτανε μια φοβερή εμπειρία και είμαι πολύ χαρούμενη που είχα τη δυνατότητα να το βιώνω!Kathrin»

Θα βρείτε ερασμιακούς:

• Στη φοιτητική λέσχη
• Στο ουζερί «Μέλαθρον»
• Στο X-Club
• Στο It’s only
• Στο Booze Bar
• Στο Face Bar

Εράσμους στο internet:

• http://www.eurep.auth.gr/erasmusts.htm
• http://www.cso.auth.gr/greek/Socrates.gr.htm
• http://www.erasmusinthessaloniki.tk/

H Μαρία Παρασκευά δίνει τα εννιά βήματα του τέλειου Εράσμους:

1. Διάλεξε τη κατάλληλη χώρα
2. Βρες άτομα που έχουν πάει εκεί και πάρε πληροφορίες
3. Κλείσε εισιτήρια από νωρίς
4. Θετικές σκέψεις και όχι άγχος για το άγνωστο που θα συναντήσεις
5. Να είσαι χαλαρός και επικοινωνιακός, όταν φτάσεις
6. Παρακολούθησε μαθήματα, χωρίς όμως να αναβάλλεις τη διασκέδαση
7. Οργάνωσε ταξιδάκια από νωρίς
8. Βγάλε πολλεεεεες φωτογραφίες
9. Be your self and try to enjoy it

Άκου να δεις:

• Ο Έρασμος ήταν διακεκριμένος Ολλανδός ανθρωπιστής και θεολόγος του 15^ου αιώνα
• Το Α.Π.Θ. είναι πρώτο σε ανταλλαγές με το πρόγραμμα Εράσμους με 500 φοιτητές το χρόνο
• Πρώτη θέση στις προτιμήσεις των Ελλήνων έχει η Ισπανία αλλά και των Ισπανών η Ελλάδα

Πριν πας να δεις:

Το «L’auberge espagnole» (Euroflirt) του Cédric Klapisch

Νίκος Παπάζογλου

«Με καθόρισαν τα όχι που είπα»

Ο δικός μας «Νίκος» παίρνει την μαζί του την Λοξή Φάλαγγα και εμφανίζονται για δυο παραστάσεις Principal Club Theater

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ

asalames@ekdotiki.gr

Παρασκευή απόγευμα παίρνω τον Νίκο Παπάζογλου τηλέφωνο. Το έχει κλειστό και του αφήνω ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή. Από το άγχος μιλάω σα να τρέχω. Τρεις μέρες μετά τον παίρνω τηλέφωνο. «Κύριε Παπάζογλου καλημέρα, σας άφησα ένα μήνυμα για κάποια συνέντευξη την Παρασκευή». Από την άλλη πλευρά της γραμμής ακούγονται γέλια «Ναι το άκουσα αλλά μιλούσες τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα τίποτα!». Τόσο απλά κύλησε και η συνέντευξη. Όπως τόσο απλός υπήρξε και ο Νίκος Παπάζογλου σε όλη του την καριέρα. Και τόσο μεγάλος.

Από το 1995 του «Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα», μέχρι το 2005 του Μά’ισσα Σελήνη τι μεσολάβησε και άργησε τόσο να κυκλοφορήσει ένας καινούργιος δίσκος;

Μεσολάβησαν πολλά και σοβαρά εμπόδια. Πάντως ούτως η άλλως τα τραγούδια που θα μαζευτούν για ένα δίσκο πρέπει να αξίζουν και τον κόπο. Πρώτα για μένα και για να επικοινωνήσω. Και αυτό είναι επίπονη διαδικασία. Πρέπει ο δίσκος μου να είναι γεμάτος καλά τραγούδια. Δεν μου φτάνει να έχει ένα τραβηχτικό κομμάτι και από πίσω να σέρνει δέκα σαβούρες. Δεν σας έχω συνηθίσει και σε τίποτα τέτοιο άλλωστε.

Να μιλήσουμε λίγο για το Αγροτικόν. Θα ήθελα να μου πείτε την ιστορία του σαν παραμύθι.

Η ιστορία με το Αγροτικόν ξεκινά 1972. Δεν υπήρχε στούντιο ηχογραφήσεων στην Θεσσαλονίκη τότε. Υπήρχε μόνο ένα μικρό στουντιάκι 1,5x1,5 στην Τσιμισκή που έγράφαν διαφημίσεις για τα ραδιόφωνα. Έτσι βάλθηκα να φτιάξω σε ένα σπίτι που νοίκιαζα στην Χαριλάου ένα στούντιο. Τα περισσότερα πράγματα ακόμα και την κονσόλα και το μαγνητόφωνο τα έφτιαξα με τα χέρια μου. Σιγά σιγά μπήκαν και ετοιματζίδικα πράγματα και μετά μετακόμισα σε ένα λίγο καλύτερο χώρο στην Παπάφη 150, όπου εκεί ηχογράφησα και την «Εκδίκηση της γυφτιάς». Τέλος πήρα τον χώρο εκεί στην ΜΕΝΤ φτιάξαμε τον χώρο πάρα πολύ καλά και τριάντα χρόνια τώρα γεμίσαμε τον τόπο με ωραία τραγούδια.

Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω φροντίζετε να λειτουργείτε χωρίς κανενός είδους ενδιάμεσο. Πως πήρατε αυτή την απόφαση και τι ταμείο κάνατε;

Κουράστηκα παραπάνω από άλλους αλλά η σωματική κούραση δεν πειράζει. Με ένα καλό ύπνο εξάλλου ξυπνάς καινούργιος. Δούλεψα πολύ για να μην υπάρχουν αυτοί οι ενδιάμεσοι που λες. Άλλα είναι τα πράγματα που σε πληγώνουν, κάτι συμπεριφορές μυστήριες από ανθρώπους τριγύρω. Αυτά είναι που δεν ξεπερνιούνται. Πριν τριάντα χρόνια που άρχισα να στήνω περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, η Θεσσαλονίκη δεν μπορούσε ούτε να το ονειρευτεί αυτό. Στήναμε ολόκληρο επιτελείο με τηλέφωνο από εκείνα τα παλιά που κάνουν «κρρρρ, κρρρρ» και συνήθως δεν δουλεύουν! (γέλια)

Σωκράτης Μάλαμας/Ορφέας Περίδης. Ισχύει ότι τους δώσατε την αρχική ώθηση;

Στο μέτρο που βοηθήθηκα πολύ σε αυτά τα πλαίσια βοηθούσα παιδιά που ήθελαν να κάνουν το πρώτο βήμα. Τον Σωκράτη που έπαιζε πέντε χρόνια στην ορχήστρα μου και είμαστε καλοί φίλοι και τον βοήθησα στους δύο πρώτους δίσκους. Μετά πήρε φόρα μόνος τους. Όπως και ο Περίδης, στον οποίο δεν έδιναν την πρέπουσα σημασία ενώ έγραφε εξαιρετικά τραγούδια. Όταν έβαλα τρία τραγούδια του σε ένα δίσκο μου όλοι ενδιαφέρθηκαν. Έτσι θέλει να πετάξεις ένα γάντζο σε έναν άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια και μετά όλα μπαίνουν σε μια σειρά.

Πως σας φαίνεται η νέα γενιά τραγουδιστών που ξεκινούν;

Τα πράγματα έχουν γίνει πάρα πολύ δύσκολα για τα παιδιά. Τους έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση λαχείου, ότι θα εμφανιστούν μια φορά σε ένα πρωινό πρόγραμμα στην τηλεόραση και ξαφνικά όλοι θα ανακαλύψουν το ταλέντο τους και θα πέσουν στα πόδια τους. Οι νέοι δεν βασίζονται τόσο πολύ στα μπράτσα τους πια. Πρέπει να κάνουν παρεές μεταξύ τους και να ξημεροβραδιαζονται στις πρόβες. Θέλει πάρα πολύ σκληρή δουλειά αυτός ο χώρος πρέπει να το πάρουν απόφαση.

Πιο πολύ σας καθόρισαν τα ναι ή τα όχι;

Τα όχι. Είναι πάρα πολύ εύκολο να παρεκκλίνεις από μία πορεία και από το που ξεκίνησες. Από ποια σημεία πέρασες. ¨Όταν έχεις κάτι τέτοιο σαν γνώμονα δεν μπορείς να μη πεις πάρα πολλά όχι. Πρέπει να αποφύγεις πολλά πράγματα αλλιώς η πορεία που ονειρευόσουν θα αλλάξει και θα πας κατευθείαν στον βόθρο

Πριν τρία χρόνια σε μια συνέντευξη ευχηθήκατε υγεία και Ειρήνη γιατί άρχισε να βρωμοκοπάει μπαρούτι. Και είχατε δίκιο. Βλέπετε να αλλάζει αυτή η κατάσταση;

Βλέπω να κρατάει πολλά χρόνια και δεν είναι άσχημο αυτό. Όλοι μιλάνε για διάφορες φούσκες αλλά η μεγαλύτερη φούσκα είναι μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. Και πρέπει να καταλαγιάσουν, τα πράγματα

να ξεφουσκώσει αν θέλεις σιγά σιγά, να προσγειωθούν. Οι πιστωτικές κάρτες, τα τηλέφωνα, τα μπιχλιμπίδια και οι δόσεις αυτοκινήτων μετά από εφτά χρόνια είναι παγίδες που σακάτεψαν πολύ κόσμο.

Να μιλήσουμε για το βινύλιο. Πιστεύετε, ότι αν το εμπιστευόμασταν ήταν σε καλύτερη κατάσταση η μουσική βιομηχανία;

Φυσικά! Πρώτα από όλα βρίσκαμε βινύλια μόνο σε μαγαζιά γιατί κανείς από αυτούς τους συμπαθέστατους ανθρωπάκους που γυρνάνε με 20-25 cd στην χούφτα δεν θα μπορούσε να κρατήσει τόσα βινύλια! (γέλια)

Ποιο είναι το αντικείμενο που έχετε διπλό από άγχος μην χαθεί η χαλάσει το ένα;

Έχω δυο μοτοσικλέτες ολόιδιες BMW 326 του 51. Την μία την είχα καβάντζα για ανταλλακτικά αλλά τελικά και οι δυο δουλεύουν θαυμάσια.

Info:

Ο Νίκος Παπάζογλου εμφανίζεται 13 και 14 Φεβρουαρίου στο Principal Club Theater (2310-428088). Μαζί του η «Λοξή Φάλαγγα».

Ξεχωριστό μποξάκι

Τα καινούργια «παιδιά» του Νίκου Παπάζογλου

Μόλις κυκλοφόρησε ένας δίσκος, σαν συλλογή ο οποίος περιλαμβάνει κομμάτια που ερμήνευσα εγώ σε δουλειές άλλων καλλιτεχνών. Τον ονόμασα «Ήμουν και εγώ εκεί». Ξέρεις πολλοί φίλοι με ρωτούσαν συχνά «Ρε συ Νίκο το τάδε κομμάτι και το άλλο κομμάτι από πού είναι». Συνήθως ήταν από δίσκους που έπαψαν να εκδίδονται. Με παρότρυναν λοιπόν αυτοί οι φίλοι να κάτσω να ασχοληθώ και να τα βάλω σε μια σειρά. Όταν τα άκουσα όλα μαζί μου φάνηκε καταπληκτικό Έχω και στα σκαριά ένα δίσκο με ολοκαίνουργια κομμάτια αλλά όλα στην ώρα τους.

Ιχθυόσκαλα Θεσσαλονίκης

Τύφλα να ΄χουν οι…Christies

Ο “ΑτΚ” βρέθηκε στην Ιχθυόσκαλα Θεσσαλονίκης την στιγμή που…δημοπρατούνται τα πιο φρέσκα ψάρια της αγοράς

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@ekdotiki.gr

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ

«Ελάτε και μόλις ήρθανε τα τσιτσιλόνια, φρέσκα και αναπνέοντα! Για περάστε και είναι λίγα! Ελάτε κοντά παλικαράκια. Ελάτε να μυρίσετε τα λουλούδια, μόλις ήρθανε!! Ω, ρε κάτι κουτσομούρες και μπαρμπουνάρες που έχει απόψε! Να ποι+οι είμαστε εδώ για να ξεκινήσει η δημοπρασία!»

Με μία δημοπρασία διαφορετική από αυτές των μεγάλων οίκων δημοπρασιών έρχεται αντιμέτωπος κανείς αν βρεθεί στην Ιχθυόσκαλα Θεσσαλονίκης, στη Νέα Μηχανιώνα λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Είναι η ώρα που τα καΐκια ξεφορτώνουν την ψαριά όλης της μέρας προκειμένου να τα παραλάβουν οι ιχθυέμποροι και να τα πουλήσουν για λογαριασμό των ψαράδων στις αγορές της Θεσσαλονίκης και της Βόρειας Ελλάδας αντί μιας προμήθειας που δεν ξεπερνάει το 8%. Και επειδή τα ψάρια δεν είναι ποτέ αρκετά για τους χίλιους και πλέον εμπόρους των ψαραγορών που βρίσκονται στην Ιχθυόσκαλα κάθε βράδυ που τα πιο καλά κομμάτια βγαίνουν στο…σφυρί. Οι έμποροι μαζεύονται γύρω από τα «κομμάτια» που τους ενδιαφέρουν και με την βοήθεια ενός συντονιστή αρχίζουν να κάνουν…προσφορές. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι πιο δημοφιλείς ψαριές σταματούν αρκετά ευρώ πάνω από την αρχική τιμή που δόθηκε από τον πλειοδότη.

Οι πρωταγωνιστές

Άνθρωποι του μεροκάματου. Πιάνουν δουλειά την ώρα που οι περισσότεροι συνάνθρωποι τους βρίσκονται σπίτι με τις οικογένειες τους ή διασκεδάζουν. Οι ιχθυέμποροι βρίσκονται στα πόστα τους στις 11 το βράδυ και κάποιες φορές ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες μπορεί να τελειώσουν ακόμη και στις 2 το μεσημέρι καθώς η ψαριά δεν γνωρίζει από ωράριο. «Μπορεί να χρειάζεται να περιμένεις μέσα στην υγρασία 4 και 5 ώρες μέχρι να έρθουν τα ψάρια», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νέστορας Βεργεμετζής, ιχθυέμπορος. Δεν είναι όμως μόνο το εξαντλητικό ωράριο που έχουν να αντιμετωπίσουν αλλά και την τρομερή ένταση που κρύβει αυτή η δουλειά. Όταν καταφθάσουν τα ψάρια οι ιχθυέμποροι πρέπει να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να «σπρώξουν» το εμπόρευμα τους και μάλιστα στην καλύτερη δυνατή τιμή και οι έμποροι να προλάβουν να αγοράσουν τα καλύτερα «κομμάτια» κατά την διάρκεια της δημοπρασίας. Σε πολλές περιπτώσεις οι τόνοι ανεβαίνουν επικίνδυνα ανάμεσα στους παρευρισκόμενους. «Όταν τα ψάρια που μας ενδιαφέρουν είναι λιγοστά δημιουργείται ένταση μεταξύ μας στην προσπάθεια να πάρουμε αυτά που είναι α’ διαλογής», λέει ο Μιχάλης Παγκράτης, έμπορος ψαριών στις λαϊκές αγορές.

Η κρίση πιάστηκε στα δίχτυα

Οι ισχνές αγελάδες δεν άργησαν να φτάσουν μέχρι και την Ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. Για πτώση τζίρου που αγγίζει το 40% κάνει λόγο ο Αντιπρόεδρος Ιχθυεμπόρων Θεσσαλονίκης Φραγκίσκος Μπαξεβάνης ακόμη και σε ένα είδος όπως τα ψάρια που μέχρι πρότινος δεν έλειπε ποτέ από το τραπέζι της Ελληνικής οικογένειας. Η οικονομική κρίση όμως δεν επηρεάζει μόνο τον συνολικό τζίρο αλλά και τον τρόπο που διεξάγονται οι συναλλαγές καθώς τα μετρητά έκαναν…φτερά. «Οι περισσότεροι έμποροι έρχονται εδώ με 4μηνες και 5μηνες επιταγές ακόμη και για ποσά της τάξεως των 2000 ευρώ. Δεν υπάρχει ρευστό πουθενά». Παρά την γενική απαισιοδοξία όμως μια μερίδα ιχθυεμπόρων παρουσιάζεται ιδιαίτερα αισιόδοξη, καθώς θεωρεί, ότι ο Έλληνας και ειδικά ο Θεσσαλονικιός δεν βγάζει το ψάρι από το τραπέζι του. Όπως άλλωστε αναφέρει στον “ΑτΚ” ο εδώ και 30 χρόνια ιχθυέμπορος Μιχάλης Μελιδόνης «Ακόμη και αν κάποια είδη ψαριών θεωρούνται πλέον είδος πολυτελείας, ο Θεσσαλονικιός δεν τα αφήνει εύκολα».

Ανάγκη για εκσυγχρονισμό

19 εκατομμύρια κιλά ψάρια διακινήθηκαν την χρονιά που μας πέρασε σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εταιρείας Ανάπτυξης Αλιείας στην Ιχθυόσκαλα. Εδώ και χρόνια έχει τεθεί από τους ιχθυεμπόρους στους αρμόδιους φορείς να μεταφερθεί η ιχθυόσκαλα από την Ν.Μηχανιώνα ή τουλάχιστον να εκσυγχρονιστεί η ήδη υπάρχουσα καθώς δεν επαρκεί για να ένα τόσο μεγάλο όγκο συναλλαγών. Αίτημα το οποίο όμως σύμφωνα με τον κ.Μπαξεβάνη δεν έχει εισακουστεί μέχρι στιγμής ακόμη και αν η λύση σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο Ιχθυεμπόρων Θεσσαλονίκης υπάρχει και δεν απαιτεί περισσότερο από μία εβδομάδα για να πραγματοποιηθεί. «Το μόνο που χρειάζεται είναι να ενωθεί ή παλιά ιχθυαγορά που δεν χρησιμοποιείται με την καινούργια, καθώς βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη. Ο υπουργός αγροτικής ανάπτυξης Αλέξανδρος Κόντος υποσχέθηκε να το πραγματοποιήσει αλλά όλα έμειναν στα λόγια Δεν προχώρησε τίποτα».

Όλη η πόλη ένας καμβάς

Η τέχνη του γκραφίτι, όπως διαμορφώνεται στην Θεσσαλονίκη

Η Θεσσαλονίκη δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, σε ότι έχει να κάνει με την τέχνη του γκραφίτι. Όλο και πιο οργανωμένα, οι λεγόμενοι «καλλιτέχνες του δρόμου» κάνουν έναν άτυπο αγώνα δρόμου, για το ποιος θα κάνει την καλύτερη τοιχογραφία στους τοίχους της συμπρωτεύουσας. Ακόμη και αν οι σχέσεις με την πολιτεία καμιά φορά κινούνται σα όρια της παρανομίας.

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ

asalames@yahoo.gr

Φωτογραφίες: Φώτης Φιλαργυρόπουλος

Ε αρχή ήν ο…TAKI 183

Και όμως, ο πρώτος καλλιτέχνης γκραφίτι που καταγράφηκε παγκοσμίως είναι στην Νέα Υόρκη μεν ελληνικής καταγωγής δε και ονόματι…«Dimitrakis», το 1971. Πιτσαδόρος στο επάγγελμα, κάθε φορά που έπαιρνε το μηχανάκι του για να παραδώσει κάποια πίτσα, δεν ξεχνούσε στην είσοδο της οικοδομής που βρίσκονταν, να αφήνει γραμμένο το υποκοριστικό του αλλά και τον αριθμό του δρόμου που έμενε. Κοινώς «ΤΑΚΙ 183». Το παράδειγμα του μιμήθηκαν πολλοί συμπολίτες του υπογράφοντας με το μικρό τους όνομα και την οδό ή την ηλικία τους δημιουργώντας από το πουθενά, το πρώτο κύμα τέχνης στο γκρίζο αστικό τοπίο.

Το γκράφιτι στην Ελλάδα

Απόκτημα των τελευταίων δύο δεκαετιών το γκραφίτι στην Ελληνική πραγματικότητα, παρά της καλής υποδοχής που έτυχε από πολιτεία και κοινή γνώμη ακόμα δεν κατάφερε να κερδίσει το έδαφος που έχει κερδίσει σε πόλεις, όπως το Βερολίνο ή η Βαρκελώνη που συναντάς τοιχογραφίες ακόμη και στα μικρότερα στενά με την άδεια ή τουλάχιστον την ανοχή του εκάστοτε δήμου. Στην Θεσσαλονίκη, ο μόνος χώρος που επίσημα έχει παραχωρηθεί για να «μουτζουρώνεται», από τους καλλιτέχνες γκραφίτι είναι το γήπεδο του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Όσο για την Αθήνα, νωπό είναι ακόμα το τραγικό συμβάν με τον 23αχρονο όπου στην προσπάθεια του να ξεφύγει από φύλακες του σταθμού στον ηλεκτρικό στην περιοχή των Άνω Πατησίων, βρήκε θάνατο από ηλεκτροπληξία.

Οι πρωταγωνιστές

Ο Γιάννης «Live2» Λιβιεράτος, ο Αργύρης «Ser» Σαρασλανίδης και ο Κωσταντίνος «Luez» Λουδοβίκος, ανήκουν στην γενιά των 30άριδων που κατάφεραν να κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα και τρόπο ζωής παράλληλα. Οι ίδιοι δηλώνουν φανατικοί καλλιτέχνες γκραφίτι και οι πλέον κατάλληλοι για να μιλήσουν για την θέση που έχει η ιδιόμορφη αυτή μορφή τέχνης σε μία πόλη, όπως η Θεσσαλονίκη.

Γιάννης «Live2» Λιβιεράτος

«Ο δήμος έχει άλλες προτεραιότητες»

Αισιόδοξος φαίνεται να είναι ο Γιάννης Λιβιεράτος, ο οποίος μπορεί να έχει και πλήρη εποπτεία της πορείας του γκραφίτι στην Θεσσαλονίκη, καθώς διατηρεί κατάστημα με όλα εκείνα τα είδη που αφορούν, την συγκεκριμένη τέχνη. «Υπάρχει αύξηση την τελευταία διετία στα άτομα που ασχολούνται με το γκραφίτι. Πιστεύω πως αυτό οφείλεται σε μεμονωμένες προσπάθειες να διαδοθεί αυτό το είδος στο ευρύ κοινό αλλά και χάρη στην τηλεόραση που το έκαναν γνωστό παράγοντες που δεν έχουν σχέση μαζί του», εξηγεί στον “ΑτΚ”, ο νεαρός καλλιτέχνης. Φαίνεται όμως πως σύμφωνα με τον Γιάννη Λιβιεράτο, η αύξηση αυτή δεν συμβαδίζει και με την διάθεση από πλευράς δήμου στην πόλη μας. «Ο δήμος δεν θα μπει στην διαδικασία να δώσει ένα χώρο δημιουργίας στα παιδιά που ασχολούνται. Στην Ελλάδα ζούμε και ο δήμος έχει επανειλημμένα αποδείξει πως έχει άλλες προτεραιότητες».

Αργύρης «Ser» Σαρασλανίδης

«Το γκραφίτι είναι ο προθάλαμος στις κλασικές τέχνες»

Σε άλλο μήκος κύματος ο Αργύρης Σαρασλανίδης, θεωρεί πως στο εξωτερικό ακόμη και σε πόλεις με παράδοση στον χώρο, οι συνθήκες είναι σαφώς δυσκολότερες. «Στην Ελλάδα ο κόσμος μας βλέπει με καλό μάτι .Δεν είναι λίγες οι φορές που βάφοντας ένα τοίχο θα ακούσω φιλοφρονήσεις από περαστικούς. Παλαιότερα ήταν συχνότερο, το να βρεθεί να φωνάξει κάποιος την αστυνομία. Πλέον αν πάω σε ένα σημείο με γραπτή άδεια για κάποια τοιχογραφία σπάνια θα περάσει κάποιος από την αστυνομία έστω και για τυπικό έλεγχο». Όσο στην ερώτηση για την αναγκαιότητα του στις σύγχρονες πόλεις, ο Αργύρης απαντάει με μια όμορφη ιστορία «Το γκραφίτι βγήκε μέσα από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να μιμηθούν τις μεγάλες εταιρείες που έγραφαν την επωνυμία τους σε όλη την πόλη. Αυτοί οι άνθρωποι έγραφαν το όνομα τους σα να είναι κάτι το ξεχωριστό. Αλλά και σαν τέχνη είναι σημαντικό. Είναι ουσιαστικά η πρώτη επαφή για τα νέα παιδιά με την ζωγραφική. Το γκραφίτι μπορεί να λειτουργήσει σαν προθάλαμος για να φτάσει ένας νέος ακόμη και στις κλασικές τέχνες».

Λουδοβίκος «Luez» Κωσταντίνου

«Ένας τοίχος είναι ένας δημόσιος καμβάς»

Ο Λουδοβίκος Κωσταντίνου ασχολείται με την συγκεκριμένη αστική τέχνη από το 1996. Ξεκινώντας τελείως ερασιτεχνικά, έφτασε πλέον να ασκεί βιοποριστικά το γκραφίτι. «Ακόμη και τώρα που ασχολούμαι πιο εμπορικά με το γκραφίτι, η μαγεία δεν έχει εξαφανιστεί. Για μένα πάντα ένας τοίχος θα είναι ένας δημόσιος καμβάς». Για το δε ζήτημα της χρήσης δημοσίων χώρων από αυτόν και τους…όμοιους του το αντιμετωπίζει με ειλικρίνεια αλλά και ένα μικρό παράπονο ταυτόχρονα. «Το ξέρουμε, ότι αυτό που κάνουμε είναι παράνομο αλλά πόσο όσο πιο όμορφο γίνεται κάθε μέρος που ζωγραφίζουμε; Όλοι οι φορείς είναι ενήμεροι στην Θεσσαλονίκη για αυτό που κάνουμε αλλά δεν υπάρχει κάποιος χώρος για τον οποίο να μας πουν βάψτε εδώ».

Οι δήμοι-πρωταγωνιστές

Παραχωρώντας το γήπεδο του Απόλλωνα εδώ και αρκετά χρόνια, ο δήμος Καλαμαριάς, έδωσε σπουδαία ώθηση στην υπόθεση γκραφίτι. Εντούτοις δεν λείπουν τα παράπονα από πλευράς Αντιδημαρχείας Παιδείας Αθλητισμού και Νεολαίας, δια στόματος της Αντιδημάρχου κυρίας Μαρίας Παυλίδου. «Παρότι έχει παραχωρηθεί το γήπεδο, υπάρχουν παιδιά που εξακολουθούν να βρωμίζουν άλλους χώρους, με αποτέλεσμα ενώ βάφουμε τα σχολεία με λεφτά των γονιών τους, την άλλη μέρα πηγαίνουν και να ασχημονούν πάνω σε αυτά. Προσπαθούμε να δώσουμε μία χρωματική αισθητική, παρόλα αυτά δεν υπάρχει η αντίληψη στην κοινωνία, ότι ότι φτιάχνεις δεν το καταστρέφεις». Πιο ρομαντικά φαίνεται από την άλλη να αντιμετωπίζει την συγκεκριμένη μορφή αστικής τέχνης ο δήμος Νεάπολης. Τον Μάιο που πέρασε παραχωρήθηκε η πρόσοψη του εικαστικού εργαστηρίου «Ήλιος», επί της οδού Λαγκαδά, μία επιφάνεια 60 μέτρων για 55 γκραφίτι καλλιτέχνες από όλη την Ευρώπη. «Ο δήμαρχος κύριος Ναθαναήλ Λαδόπουλος ήθελε το έργο αυτό να αποτελέσει μάθημα για τους νέους, πως κάποιοι άνθρωποι έμαθαν να κάνουν το χόμπι τους έργο τέχνης. Όλοι άλλωστε θα πρέπει αναγνωρίσουν, ότι οι γκρίζοι τοίχοι των σχολείων μπορούν να πάρουν χρώμα αν εμπιστευτούμε τους νέους να κάνουν οργανωμένα αυτό το πράγμα.», τόνισε στον “Ατ.Κ” η κυρία Μιμίκου Γεωργία, υπεύθυνη στο Πολυδύναμο Κέντρο Νεολαίας του δήμου Νεάπολης. Πιο φειδωλός στις δηλώσεις του ο Αντιδήμαρχος Αρχιτεκτονικού του Δήμου Θεσσαλονίκης κύριος Βενιαμίν Καρακοστάνογλου δήλωσε. «Υπάρχει μεγάλη πρόθεση από την Αντιδημαρχεία να βρεθεί ένας χώρος και μάλιστα δεχόμαστε και προτάσεις».

Graffiti όπως λέμε…Γράφειν

Η street art όπως διαμορφώθηκε στο πέρασμα των αιώνων

Γκραφίτι είναι κάθε παράσταση ή μήνυμα που χαράσσεται από τον καλλιτέχνη σε μία επιφάνεια. Αυτός είναι ο ορισμός που αφετηριακά συναντάται σε βιβλία ιστορίας της τέχνης Ακόμη λοιπόν και αν δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια που «εισέβαλλε» μέσω καλλιτεχνών όπως ο θρυλικός Banksy έστω και από…το παράθυρο στα μεγάλα σαλόνια της τέχνης, οι πρώτες αναφορές χάνονται στα βάθη των χρόνων. «Graffiato» (χαραγμένο), για τους Ιταλούς και «Γράφειν» για τους Έλληνες μαρτυρούν την καταγωγή της ιδιότυπης αυτής τέχνης. Ζωγραφιές στης κατακόμβες της Ρώμης ή χαραγμένες παραστάσεις σε δρόμους της αρχαία Εφέσου προδίδουν τους προγόνους της σύγχρονης τέχνης που ονομάζεται γκραφίτι. Αιώνες μετά και συγκεκριμένα κατά την διάρκεια του 2^ου παγκοσμίου πολέμου μία καρτουνίστικη φιγούρα με την φράση «Kilroy was here», όπου ξεκίνησε από Αμερικάνους στρατιώτες σύντομα έκανε τον γύρο των ΗΠΑ. Χρόνια αργότερα τα λεγόμενα η Βόρεια Ιρλανδία γέμισε από «murals», παραστάσεις σε τοίχους που απαθανατίζουν συγκρούσεις με Βρετανούς. Η νέα χιλιετία φαίνεται πως βρίσκει το γκραφίτι αναγνωρισμένο όσο ποτέ. Με μητροπόλεις το Βερολίνο και την Βαρκελώνη, στις οποίες συναντάν παντού τοιχογραφίες αλλά και με επίσημες εκθέσεις και διαγωνισμούς ανά τον κόσμο, το γκραφίτι κερδίζει πια έδαφος ως η τέχνη του 21^ου αιώνα.

Τον φραπέ ημών τον επιούσιον:

Οδηγός επιβίωσης για τις δύσκολες (οικονομικά) μέρες του μήνα

του Αλέξανδρου Σαλαμέ

adisalames@yahoo.com

· Έφτασε το τέλος –του μήνα-

Ταλαίπωρε φοιτητή, τούτο το πόνημα γράφεται για σένα που σπαράζει η καρδιά μου, όταν εκεί στις τελευταίες μέρες του μήνα, κάνεις άνω κάτω τα λιγοστά έπιπλα της γκαρσονιέρας που νοικιάζεις στην Αρμενοπούλου, για να βρεις κανένα ξεχασμένο 2ευρω. «Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα» σκέφτεσαι κάθε που φέρνεις την εικόνα του πατέρα σου, με περισσή στοργή να σου ψιθυρίζει στ ‘αυτί: «Ρε τσόγλανε, αν ξαναφας τη πρώτη βδομάδα τα λεφτά που σου στέλνω, σε βλέπω να κάνεις πιάτσα στη Γιαννιτσών, για να βγάλεις το μήνα». Πριν λοιπόν, πάνω στην απελπισία σου, πάρεις τους δρόμους, για να «σκοτώσεις» το Laptop, άσε με να σε μυήσω στα άδυτα της οικονομικής εξόδου.

· Το σημαντικότερο γεύμα της μέρας

Καλός ο πρωινός καφές με τη τυρόπιτα, αλλά αν δε σου περισσεύουν τι κάνεις; Μια βόλτα μέχρι την Αριστοτέλους και τον φούρνο «Ο Στράτος» και με 1,8ευρώ θα έχετε ότι πίτα γουστάρετε, καφέ στο χέρι και ένα γλύκισμα προσφορά του καταστήματος.

· Πρωινός καφές και εφημερίδα

Αν πάλι είστε από αυτούς τους τύπους, που θέλετε τον καφέ σε καναπέ με συνοδεία μουσικής και εφημερίδας, στο καφέ «Έντεχνο» στην Ι.Δέλλιου, 10-12 το πρωί πίνετε τη φράπα σας με 1,5ευρώ. Τώρα για το ποια εφημερίδα θα διαβάσετε δε το συζητάμε. Τη κρατάτε ήδη στα χέρια σας.

· Μεσημεριανό φαγητό

Για το μεσημέρι από όλα έχει ο μπαξές. Αν δεν έχετε ευρώ στη τσέπη, η Φοιτητική Λέσχη του Α..Π.Θ. Εγνατία με 3^ης Σεπτεμβρίου, χωράει κάτω από τις φτερούγες τις 12.00-15.00, όλης της γης τους πεινασμένους.

Αν πάλι θέλετε κάτι στο χέρι, για φθηνό πιτόγυρο, ο «Πετμέζας», στη Π.Φανερωμένη σας το προσφέρει με 1,5ευρώ, ενώ για πίτσα στη πιτσαρία «Αστερίξ», ακριβώς πίσω από το νοσοκομείο «Γ.Γεννηματάς», θα βρείτε ατομική πίτσα με 0,8υρώ.

· Μεσημεριανός καφές στο χέρι

Αν δεν σας πειράζει να πιείτε το φραπέ σας σε πλαστικό ποτήρι και να είναι και λίγο ξέπλυμα, στα κυλικεία του Α.Π.Θ., θα τον πιείτε με 1ευρώ. Προτεινόμενα κυλικεία, της Θεολογικής και της αρχιτεκτονικής, όταν έχει καλό καιρό, της κτηνιατρικής όταν κάνει κρύο και της φιλοσοφικής, αν είστε αγοράκι.

· Απογευματινός κυριλοκαφές

Και δω σας έχω πολύ δυνατή λύση. Στο καφέ του Βυζαντινού Μουσείου, απέναντι από το στρατηγείο, με 2ευρούγκες, πίνετε τον καφέ σας σε καθίσματα Charles Eanes (chic) και σας γεμίζουν και το νεροπότηρο. Ενδείκνυται για πρώτο ραντεβού, που θέλετε να πουλήσετε μούρη.

· Βραδινό φαγητό

Για ταβερνοκατάσταση με τις ρετσίνες σας, τα κρέατα σας και όλα τα καλούδια στη «Δόξα» και στο «Ίγγλις» στην Απ.Παύλου, και στη Γιαννούλα στην Αγ.Δημητρίου με 10εύρω max θα φάτε του σκασμού και θα πιείτε σαν φίδια.

· Βραδινό ποτό

Πολλές οι προτάσεις και για το βραδινό σας ποτάκι. Στη Ροτόντα στο ύψος του κόκκινου φούρνου, σε «Αβυσσινία», «Ραστώνη» και «Ανδρομέδα», πίνετε κρασοτσίπουρα με 2-3ευρώ και τα διάφορα «ξενόφερτα» υψιλοαλκοολούχα με 4ευρουλάκια only. Αν πάλι είστε της γκλαμουριάς, στη μπυραρία Draft, στα λαδάδικα, σερβίρονται μπύρες από 1,5ευρω.

Αυτά είχα να σας προτείνω. Αν τα ακολουθήσετε κατά γράμμα, μπορεί και να γλυτώσετε την…χρηματομουρμούρα, που ακολουθεί πάντα την επιστροφή του μέσου ξενιτεμένου φοιτητή στη motherland. Καλή τύχη.

Νεωτεριστές Έλληνες αγιογράφοι

Επαναπροσδιορίζοντας τη Βυζαντινή τέχνη

Τρεις Έλληνες εικαστικοί που με το έργο τους απέδειξαν ότι η αγιογραφία δε σταμάτησε στο Βυζάντιο συστήνονται στο «Sunday Date».

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ

adisalames@yahoo.com

Κάθε χρόνο, όταν έρχονται αυτές οι άγιες μέρες, γεννιέται στο μυαλό μου το ίδιο ερώτημα. Αν ο Χριστός βρισκόταν και πάλι ανάμεσά μας, πώς θα έμοιαζε; Άραγε θα τον αναγνωρίζαμε, αν αντί για χλαμίδα και μακριά μαλλιά φορούσε τζιν και είχε τα μαλλιά του κοντά. Θα τον πίστευα έστω και για μια στιγμή, αν τον έβλέπα μπροστά μου έτσι; Από την ίδια «αγωνία» φαίνεται πως ο Κωσταντίνος Βαφειάδης, o Γιάννης «Γίγας» Θωμάς, και ο Χρήστος Γουσίδης οδηγήθηκαν στο να δώσουν στη Βυζαντινή αγιογραφία μία νέα «ζωντανή» προσέγγιση. Και το πέτυχαν.

Η βυζαντινή τέχνη ως αιώνιο παρόν

Κάθε προσπάθεια να περιοριστεί η βυζαντινή τέχνη σε μία απλή απεικόνιση λατρευτικών παραστάσεων προσκρούει πάνω στον ίδιο το σκοπό της ύπαρξής της. Να μεταφέρει δηλαδή στον πιστό της κάθε εποχής την αρχική αίσθηση της πίστης του. Να τον βοηθήσει τη στιγμή που βρίσκεται σε έναν Ιερό Ναό ή απλά παρατηρεί μία εικόνα σπίτι του να αισθανθεί ότι ο Χριστός και οι Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι απλές καρικατούρες που κάποτε υπήρξαν και τον παρατηρούν αφ’ υψηλού. Η αγιογραφία πρέπει να λειτουργεί ως εργαλείο στα χέρια του πιστού, κάνοντάς τον να βιώσει την παρουσία του Θείου ως μία ζωντανή σχέση και όχι ως μία ανάμνηση ενός προσώπου που κάποτε υπήρξε. Με άλλα λόγια, πρέπει να διαθέτει έναν κώδικα επικοινωνίας που από εποχή σε εποχή αλλάζει με έναν και μόνο σκοπό. Να φέρει τον άνθρωπο και τον Θεό στο ίδιο σκαλοπάτι. Η εύρεση αυτού του κώδικα είναι ίσως και το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη αγιογραφία.

Δημιουργία και όχι κολάζ

Όταν πριν χρόνια βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη και επισκέφτηκα την Μονή της Χώρας με τα περίφημα ψηφιδωτά της δεν θα ξεχάσω το διακριτικό επιφώνημα έκπληξης και το σούσουρο που ακολούθησε από τις κυρίες μεγαλύτερης ηλικίας που βρισκόμασταν στο ίδιο γκρουπ, όταν ο ξεναγός μας έδειξε ένα ψηφιδωτό που απεικόνιζε την σύλληψη της Παναγίας από την μητέρα της Αγία Άννα. Η αλήθεια είναι πως και εμένα με παραξένεψε. Δεν είχα συνηθίσει να βλέπω παραστάσεις με βυζαντινή τεχνοτροπία, οι οποίες να ξεφεύγουν από αυτές που συναντάμε σωρηδόν στους ελληνικούς ναούς με ακρίβεια φωτοτυπίας. Ευτυχώς ύστερα από λίγο ψάξιμο διαπίστωσα πως μια ολόκληρη γενιά αγιογράφων στηρίζουν την δημιουργία τους σε αυτή την ποικιλία που θα έπρεπε να διαθέτει η Βυζαντινή τέχνη. Ποικιλία που σύμφωνα με τα λεγόμενα των εικαστικών αυτής σχολής αγνοείται από τον 16^ο αιώνα.

Οι εκπρόσωποι του νέου ρεύματος

Γιάννης «Γίγας» Θωμάς, Κωσταντίνος Βαφειάδης, και Χρήστος Γουσίδης χωρίς περιττά λόγια και δηλώσεις άνευ σημασίας, ο καθένας από το «μετερίζι» του φρόντισαν να δώσουν στην αγιογραφία αυτή την νέα πνοή που τόσο έχει ανάγκη. Ο μεν Χρήστος Γουσίδης, ως «ζωγράφος που κάνει και κάποιες αγιογραφίες», όπως προτιμά να δηλώνει, οι δε Βαφειάδης και «Γίγας» όντας μαθητές και οι δύο του μεγάλου αγιογράφου Κωσταντίνου Ξυνόπουλου, προσάρμοσαν την λαϊκή τέχνη και την και την σύγχρονη πραγματικότητα στα έργα τους δίνοντας τους μία σύγχρονη χροιά, πιο κοντά στις παραστάσεις αλλά και στις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου.

Κωσταντίνος Βαφειάδης –Ζωγράφος/αγιογράφος-

«Η Βυζαντινή τεχνική δεν είναι στατική»

Ο Κωσταντίνος Βαφειάδης «απασχόλησε» τα ΜΜΕ τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν σε ναό που αγιογραφούσε στην Αξιούπολη Κιλκίς, «μπέρδεψε» ανάμεσα στις καθιερωμένες αγιογραφίες τους…Λένιν, Στάλιν, Αισχύλο, Όμηρο, βάζοντας ακόμη και τον Μακρυγιάννη ως παρών στον στην προετοιμασία του μυστικού δείπνου. Ο ίδιος διαθέτοντας πέρα από το πτυχίο καλών τεχνών, διδακτορικό στη Βυζαντινής τέχνη αλλά και πτυχίο Θεολογίας εξήγησε το απλούστατα, ότι δηλαδή «Τον καθημερινό βίο των Βυζαντινών, των γνωρίζουμε και από τις τοιχογραφίες. Όλη αυτή η σχέση που είχαν οι Βυζαντινοί με την καθημερινότητα δικαιώνει και όσους σημερινούς αγιογράφους, θέλουν να προχωρήσουν προς την ίδια κατεύθυνση. Δεν είναι αυθαιρεσία το να βάλω σε μια αγιογραφία, μια σκηνή καθημερινής ζωής ή έναν άνθρωπο ντυμένο με καθημερινά ρούχα, όταν αυτό έχει γίνει άπειρες φορές στο παρελθόν»

Γιάννης «Γίγας» Θωμάς –Ζωγράφος/Αγιογράφος-

«Τα έργα μου εκφράζουν οικουμενικές αρετές»

Ο Γιάννης Θωμάς ή «Γίγας», όπως προτιμά να τον φωνάζουν, δημιούργησε μία σειρά από απεικονίσεις με βυζαντινή τεχνοτροπία σπουδαίων ανδρών του παρελθόντος, όπως ο Τσε Γκεβάρα ή ο Εμιλιανός Ζαπάτα με τον γενικό τίτλο «πρόσωπα», έργα τα οποία εκτέθηκαν την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, τονίζοντας τον Οικουμενικό τους χαρακτήρα. Πόσο δύσκολο όμως ήταν ένα τέτοιο πάντρεμα; «Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται ένα τέτοιο εγχείρημα εξηγεί» ο κύριος Θωμάς. «Η αγιογραφία ως λαϊκή τέχνη συνδέεται και συνομιλεί άριστα με όλων των ειδών τις λαϊκές τέχνες». Όσο για την απεικόνιση του Τσε Γκεβάρα ως του σπορέα της παραβολής, από πίσω της κρύβεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία από τον «Γίγα» «Ο σπορέας έγινε σύμβολο αντίστασης για μένα, καθώς από μία εικόνα σπορέα που ετοίμασα για έναν μεγαλοεπιχειρηματία βρέθηκα να ταλαιπωρούμε από τον ίδιο πολύ. Δεν θα μπορούσα να διαλέξω άλλη παράσταση για τον Τσε».

Χρήστος Γουσίδης

«Η αγιογραφία είναι η αγνότερη μορφή ζωγραφικής»

Ο Χρήστος Γουσίδης, αν και φύσει ζωγράφος παρά αγιογράφος καθώς δηλώνει και φαίνεται και από τα ίδια του τα έργα, δεν μπορεί να μην κρύψει τον θαυμασμό του για την αγιογραφία, θεωρώντας την, «την αγνότερη μορφή ζωγραφικής». Δεν κρύβει τον προβληματισμό του για την κατεστημένη αγιογραφία. «Έτσι όπως είναι η αγιογραφία και κυρίως όπως την θέλουν με προβληματίζει. Οι περισσότεροι αγιογράφοι, φοβούνται πως αν κάνουν κάτι διαφορετικό θα θιχτεί η παράδοση». Για τον Χρήστο Γουσίδη άλλωστε η ίδια η τέχνη κρύβει τον Θεό μέσα στα σπλάχνα τη: «Ο Θεός και μέσα στην τέχνη πρέπει να είναι ζωντανός. Είναι ανάγκη αυτό. Άλλωστε και στην ζωγραφική όπως και στην αγιογραφία, έχεις την πατροπαράδοτη εικόνα και την ζωή σου ως πρώτες ύλες. Αυτά τα δύο είναι που πιάνονται χέρι-χέρι παντρεύονται και το παιδί σου είναι ο πίνακας ή η εικόνα».

Info:

Ο Χρήστος Γουσίδης παρουσιάζει την πρώτη του προσωπική έκθεση στην γκαλερί Σκουφά, Σκουφά 4, Κολωνάκι Τηλέφωνο: 210-36.43.025, Από τις 15 Μαϊου μέχρι και 3 Ιουνίου

Τα πρόσωπα στον ιστό:

www.prosopa.eu

Από τα αλώνια στα…γραφήματα

Η απίστευτη ιστορία ενός 38χρονου αγρότη από την Ημαθία που ανακάλυψε νέο μαθηματικό τύπο

Από το όργωμα στο χωράφι στο ανώτατο σκαλοπάτι της γνώσης. Ο 38χρονος Βασίλης Παπαδίνας, αγρότης στο επάγγελμα, παρά τις οικονομικές δυσχέρειες που αντιμετωπίζει κατόρθωσε όχι μόνο να αποφοιτήσει τον Νοέμβριο που μας πέρασε από το Τμήμα Πληροφορικής του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου Πατρών, αλλά και να ανακαλύψει έναν νέο μαθηματικό τύπο. Η πτυχιακή εργασία του έχει ήδη πάρει το δρόμο της δημοσίευσης σε ελληνικά και ξένα περιοδικά ακόμη και αν ο ίδιος εδώ και χρόνια γνωρίζει μόνο το δρόμο του ταμείου ανεργίας, όντας ανασφάλιστος και απασχολούμενος εποχικά.

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@yahoo.gr

Επιστημονικός άθλος

Θαυμασμό έχει προκαλέσει τον τελευταίο καιρό σε μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας η ιστορία του 38χρονου αγρότη από το χωριό του Αγ.Γεωργίου του Νομού Ημαθίας Βασίλη Παπαδίνα. Ο νεαρός άντρας κατάφερε παρά τις αντίξοες οικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζει όχι μόνο να πάρει το πτυχίο πληροφορικής του Ελληνικό Ανοιχτού Πανεπιστημίου στις 23 Νοεμβρίου αποφοιτώντας από το τμήμα πληροφορικής αλλά ταυτόχρονα να ανακαλύψει ένα νέο τύπο από την περιοχή των μαθηματικών «Θεωρία γραφημάτων» τον οποίο ονόμασε «Εξωπαραγοντικό άρθροισμα βεβαρημένης ακμής πλήρους γράφου». Με απλά λόγια πρόκειται για μία εξίσωση χάρη με την οποία είναι δυνατό να υπολογιστεί ακριβώς και στον ελάχιστο δυνατό χρόνο ο μέσος όρος υπερβολικά μεγάλων συνόλων αριθμών. Το νέο για την καινούργια ανακάλυψη στην επιστήμη των μαθηματικών μαθεύτηκε αστραπιαία κάνοντας γνωστό τον νεαρό αγρότη σε επιστημονικούς κύκλους της χώρας αλλά και του εξωτερικού. «Την εργασία μου αυτή την έχουν δει διάφοροι καθηγητές από Ελληνικά πανεπιστήμια και έγινε δεκτή μετά επαίνων. Μου πρότειναν όλοι να την δημοσιεύσω», εξηγεί στον “ΑτΚ” ο Βασίλης Παπαδίνας. Η φήμη του κατάφερε να σπάσει ακόμη και τα σύνορα της Ελλάδας. Ο Χρήστος Παπαδημητρίου καθηγητής πληροφορικής στο πανεπιστήμιο του Berkeley της Καλιφόρνιας των Ηνωμένων Πολιτειών σε επικοινωνία που είχαμε μαζί του δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για την «τόσο πρώιμη επίδοση» του νεαρού επιστήμονα όπως την χαρακτήρισε. Επόμενος επιστημονικός στόχος του Βασίλη Παπαδίνα η συνέχιση των σπουδών του στην ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη. Αφού πρώτα εξασφαλίσει την επιβίωση του.

Επιστήμονας χωρίς ασφάλιση

Μπορεί στον επιστημονικό τομέα να ξεχώρισε αλλά η καθημερινή ζωή του Βασίλη Παπαδίνα δεν διαφέρει από χιλιάδων συμπατριωτών του. Ανασφάλιστος, απασχολούμενος εποχιακά άλλοτε σαν αγρότης και άλλοτε σαν οικοδόμος, με χρέη στην αγροτική τράπεζα και τους γονείς του άρρωστους στο σπίτι δεν μπορεί παρά να ελπίζει σε μία καλύτερη τύχη που θα του φέρει η ανακάλυψη του. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι μέχρι στιγμής εφικτό. Η έλλειψη διδακτορικού τίτλου δεν του δίνει το περιθώριο να διεκδικήσει χρηματοδότηση για βασική έρευνα από το Υπουργείο Παιδείας, ενώ και ο μαθηματικός τύπος που ανακάλυψε ο αγρότης από την Ημαθία δεν έχει μέχρι στιγμής συγκεκριμένη πρακτική εφαρμογή, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί από τον ιδιωτικό τομέα. Ο ίδιος δηλώνει απογοητευμένος καθώς θεωρεί, ότι θα έπρεπε να εξασφαλίσει από το Υπουργείο την απαραίτητη χρηματοδότηση προκειμένου να συνεχίσει την έρευνα του. Όπως άλλωστε αναφέρει χαρακτηριστικά «Η βασική έρευνα μπορεί να είναι κάτι σημαντικό αλλά απαιτεί χρόνο τον οποίο δεν διαθέτω αφού αν παρατήσω την δουλειά μου στο χωράφι δεν θα μπορώ να ζήσω. Εσείς τι θα κάνατε στην θέση μου;».

Ο….Ομπάμα της Κασσάνδρου

Αφρικανοί που ζουν στην Θεσσαλονίκη σε μια κατάθεση ψυχής στον “ΑτΚ”

ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΑΛΑΜΕ

asalames@ekdotiki.gr

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

«Οι αστυνομικοί μάς φέρονται σαν να είμαστε σκλάβοι. Μας σταματάνε και ρωτάνε τις κοπέλες μας, γιατί έχουν σχέση με μαύρο. Ναι, πολλοί πουλάμε παράνομα cd και τσάντες, γιατί δε μας δίνουν την ευκαιρία να κάνουμε μία νόμιμη δουλειά. Δείξτε έλεος και δώστε μας χαρτιά. Σας ικετεύουμε να δείξετε έλεος. Σας ικετεύουμε να δείξετε έλεος. Σας ικετεύουμε...»

Παράνομοι μικροπωλητές από ανάγκη γίνονται οι 400 και πλέον Αφρικανοί, στην πλειοψηφία τους Νιγηριανοί, που εγκαταστάθηκαν στην συμπρωτεύουσα. Η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχει άδεια παραμονής, ενώ ο νόμος του 2006, ο οποίος χορηγεί άδειες πλανόδιων πωλητών μόνο σε Έλληνες και ομογενείς από την πρώην ΕΣΣΔ, τους καταδικάζει να ζουν εσαεί σε συνθήκες παρανομίας.

Η ζωή στην Θεσσαλονίκη

Τρεις δεκαετίες κλείνει η αφρικανική παρουσία στην Θεσσαλονίκη, καθώς οι πρώτοι αφρικανοί βρέθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 στην συμπρωτεύουσα ως υπότροφοι φοιτητές από την ελληνική κυβέρνηση. Μέσω αυτών εγκαταστάθηκε στην Θεσσαλονίκη μεγάλος αριθμός συμπολιτών τους, ελάχιστοι όμως την επέλεξαν και ως τόπο μόνιμης παραμονής. Οι περισσότεροι σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή του τμήματος Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας κ. Γιώργο Αγγελόπουλο, χρησιμοποιούν την Θεσσαλονίκη ως ενδιάμεσο σταθμό προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα, ώστε να βρεθούν σε μία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με ιδιαίτερη προτίμηση στη Ρώμη και το Άμστερνταμ. Βασικός λόγος, είναι το γεγονός ότι η μεταναστευτική πολιτική η οποία εφαρμόζεται στις χώρες αυτές, ευνοεί την ύπαρξη οργανωμένων αφρικανικών κοινοτήτων και προοπτικών εργασίας. «Σε αυτές τις πόλεις υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα επαγγελματικών ευκαιριών. Υπάρχουν συντοπίτες του και οργανωμένα δίκτυα υποδοχής εδώ και δεκαετίες. Στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατο να νομιμοποιηθεί ένας Αφρικανός ειδικά αν εργάζεται σαν μικροπωλητής». Οι περιοχές τις οποίες επιλέγουν για τόπο διαμονής είναι κατεξοχήν η Δελφών και η Κασσάνδρου, περιοχές στις οποίες τα τελευταία χρόνια άνοιξαν επιχειρήσεις με αφρικανούς ιδιοκτήτες. Η σχέση τους με τους Έλληνες είναι ανύπαρκτες, παρά το γεγονός, ότι αρκετοί Αφρικανοί και ιδίως Νιγηριανοί διατηρούν σχέσεις με Ελληνίδες, καθώς πάνω από το 70% των Αφρικανών που ζουν στην Θεσσαλονίκη, σύμφωνα με την απογραφή του 2001 είναι άνδρες. Αλλά και η σχέση τους με μετανάστες άλλων εθνοτήτων είναι πάρα πολύ περιορισμένες καθώς δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στην εικόνα τους και φοβούνται μην τις επιβαρύνουν από τυχόν συναναστροφή τους με παραβατικά στοιχεία. «Σε μία συζήτηση που είχα με κάποιους Νιγηριανούς, μου είπαν ότι δεν θέλουν να συναναστρέφονται με Ρώσους και Αλβανούς, γιατί κάποιοι από αυτούς σχετίζονται με όπλα και ναρκωτικά», εξηγεί στον “ΑτΚ” ο Απόστολος Ανδρικόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, του οποίου η πτυχιακή εργασία, αφορά την συμβίωση γηγενών και μεταναστών στην Θεσσαλονίκη. Το πλανόδιο λιανεμπόριο cd αποτελεί μία οικεία μορφή εργασίας για αυτούς. Στη Νιγηρία το πλανόδιο εμπόριο cd και dvd είναι νόμιμο, καθώς οι μικροπωλητές πληρώνουν δικαιώματα στις δισκογραφικές εταιρείες μέσω της αγοράς εξώφυλλων από αυτές. Οι ίδιοι άλλωστε θεωρούν ότι το παράνομο εμπόριο αποτελεί και το μόνο τους σφάλμα.

«This is Greece, αν δεν σου αρέσει φύγε»

Η συνάντηση με μέλη της αφρικανικής κοινότητας της Θεσσαλονίκης ορίστηκε στο “African Joint” (το αφρικάνικο ταβερνάκι) στην Λ.Στρατού, το γνωστότερο στέκι αφρικανών της Θεσσαλονίκης, μέσω του Νιγηριανής καταγωγής ιδιοκτήτη του Μπεν, ο οποίος είναι και από τους ελάχιστους τυχερούς που εξασφάλισαν άδεια παραμονής. «Όποιος Αφρικανός έρθει στην Θεσσαλονίκη, καταλήγει σε μένα. Ξέρει ότι μέσα από εδώ θα βρει μια προσωρινή στέγη και ένα πιάτο φαγητό μέχρι να αρχίσει να δουλεύει», εξηγεί ο Μπεν στον “ΑτΚ”. Οι περισσότεροι Αφρικανοί σύμφωνα με τον Μπεν βρίσκονται στην Ελλάδα εξαιτίας των κακών οικονομικών συνθηκών στην πατρίδα τους και όταν έρχονται στην Ελλάδα συνήθως είναι χωρίς χρήματα και φοβισμένοι, γιατί δεν έχουν άδεια παραμονής. Τη συζήτηση παρακολουθούν και άλλοι Αφρικανοί διστακτικά στην αρχή και με ενδιαφέρον στη συνέχεια. Η κουβέντα διακόπτεται απότομα από το φωτογράφο. Οι περισσότεροι θαμώνες δυσανασχετούν και αρνούνται να φωτογραφηθούν. Ο μόνος μαζί με τον Μπεν που δέχεται να βγει φωτογραφία είναι ένας συντοπίτης του ονόματι…Ομπάμα, ο οποίος χωρίς να καθυστερήσει παίρνει το λόγο με μία ερώτηση «Την Τρίτη ορκίστηκε μαύρος πρόεδρος στην Αμερική. Νομίζεις, ότι στην Ελλάδα υπάρχει ποτέ περίπτωση να εκλέξετε μετανάστη πρωθυπουργό;». Ο Ομπάμα είναι πατέρας ενός δίχρονου αγοριού. Καθημερινά ζει με το φόβο, ότι θα τον συλλάβουν και θα μείνει ο γιος του χωρίς τον πατέρα του. «Κάθε βράδυ που γυρίζω σπίτι σκέφτομαι ότι θέλω να φύγω από αυτό το μέρος και βάζω τα κλάματα». Στη συζήτηση συμμετέχει και ο Στηβ, ο οποίος είναι ήδη τρία χρόνια στην Θεσσαλονίκη. «Ξέρεις πόσο τραγικό είναι να πεθαίνει ένας συγγενής σου στην πατρίδα σου και να μην μπορείς να τον επισκεφτείς; Εκλιπαρούμε να αλλάξει η κατάσταση, αλλά η απάντηση που εισπράττουμε από τους αρμόδιους είναι. “Τhis is Greece, αν δε σου αρέσει φύγε”. Για τον Μπεν, οι Έλληνες δεν είναι ανοιχτός λαός, καθώς πολλοί Αφρικανοί με γνώσεις και δυνατότητες καταδικάζονται στο περιθώριο και την παρανομία αντί να ενταχθούν δημιουργικά στην ελληνική κοινωνία. «Πρέπει κάποια στιγμή οι Έλληνες να δείτε τι μπορούμε να σας προσφέρουμε, ανεξαρτήτως χρώματος δέρματος».

Το γαλατικό χωριό της πανεπιστημιούπολης

Κεντρική βιβλιοθήκη ΑΠΘ

του Αλέξανδρου Σαλαμέ (adisalames@yahoo.com)
Φωτο: Γρηγόρης Σιαμίδης


Οι φυλές

Από τα 1.732 - μετρημένα - καθίσματα της Κεντρικής Βιβλιοθήκης έχει περάσει στην κυριολεξία η σάρα και η μάρα. Κάνοντας μία πρόχειρη σούμα, κατέληξα σε τέσσερις βασικές κατηγορίες ανθρώπων που λυμαίνονται νυχθημερόν το χώρο της Κεντρικής. Πάμε να τους γνωρίσουμε.

Οι ξεχασμένοι

Κάποιο Σάββατο του Απριλίου, 9 το βράδυ. Καλά, είναι δυνατόν; Ποιος μπορεί, αντί να την πέφτει στο σπίτι για να δει το «Deal» ή να βρίσκεται ήδη κάπου έξω για καφέ, να διαβάζει στην Κεντρική; Κι, όμως, αγαπητέ, περίεργε αναγνώστη. Κύριοι, αρκετά πάνω των άντα, με μεράκι για διάβασμα, ελαφρώς ιδιαίτεροι τύποι, Αφρικανοί, αλλά και πάσης εθνικότητας, φοιτητές Στρατιωτικής Ιατρικής, γιατροί που χρωστάνε τα κέρατά τους, βρίσκονται εκεί ακόμη και τις πιο περίεργες ώρες. Και τι άλλο να κάνουν, θα μου πεις. Εκεί τουλάχιστον, γνωρίζονται μεταξύ τους και μπορεί να πάνε και για καμιά μπίρα μετά.

Οι πρωτοετείς

Η συγκεκριμένη φυλή κυκλοφορεί σε αγέλες. Κυμαίνονται από 15 ώς και 30 άτομα, μιλάνε δυνατά και περπατάνε σαν να τους ανήκει όχι μόνο η Κεντρική, αλλά κι ο κόσμος όλος. Τους συγκεκριμένους μπορεί και να τους πετύχεις στα μέσα της χρονιάς να είναι μαζεμένοι στα μπροστινά τραπέζια, να δουλεύουν καμιά τσιχλοεργασία, φωνάζοντας, πετώντας χαρτάκια και στέλνοντας μηνύματα στο κινητό. Κατά την περίοδο της εξεταστικής δε, κληρώνουν κάθε βράδυ έναν άτυχο, που θα σηκωθεί στις 8 με δύο τσάντες βιβλία για να πιάσει θέση για τους υπόλοιπους. Ολα αυτά, βέβαια, μέχρι το τρίτο έτος. Τότε, η παρέα συρρικνώνεται στο 1/5, αφού οι περισσότεροι είτε κάνουν σχέση και γίνονται μπουχός ή απλά μαζεύονται πιο πολύ σπίτια τους.

Το φυτώριο

Οι λίγοι και καλοί μελλοντικοί νομπελίστες της υπόθεσης. Μαζεμένοι στην αριστερή γωνία της Βιβλιοθήκης, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα της ακαδημαϊκής μπασκλασαρίας, χτυπάνε τα διαβασματικά 12ωρα για την πλάκα. Αν δε, κάποιος απλός θνητός κάνει το λάθος να καθίσει μαζί τους την «έκατσε». Κινητά, ψίθυροι, ακόμη και δυνατό ξεφύλλισμα στις σελίδες κομμένα. Ούτε για κατούρημα δεν μπορείς να σηκωθείς και να πας καλά καλά, αφού θέλει 5 λεπτά περπάτημα για να βρεθείς στις τουαλέτες από αυτό το ερημητήριο.

Οι «ναι μεν αλλά»

Η, πλέον, πολυπληθής φυλή της Κεντρικής. Είναι αυτοί που προετοιμάζονται ψυχολογικά όλη τη χρονιά για να περάσουν 10 μαθήματα, να πάρουν το πτυχίο στην ώρα τους και να κάνουν περήφανους τους γονείς τους κι όλο τους το σόι. Οπως, όμως, καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη, τίποτα σε αυτή τη ζωή δε γίνεται όπως το θέλουμε. Αντ’ αυτού, περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας χυμένοι στις καρέκλες του κυλικείου και μόλις αρχίσει να πέφτει η νύχτα, αγχώνονται και γυρίζουν στη θέση τους για να διαβάσουν. Αλλά εκεί είναι ακόμα χειρότερα. Σαν άλλοι ζωντανοί-νεκροί πηγαινοέρχονται ανάμεσα στα τραπέζια, μπας και βρουν κανένα γνωστό ή είναι με το ρολόι στο χέρι για να περάσει κανένα μισάωρο και να βγουν για το πεντάλεπτο του τσιγάρου. Οπως καταλαβαίνεις, τα 5 λεπτά εύκολα γίνονται 2,5 ώρες και… ραντεβού το Σεπτέμβριο.

Θα πιούμε κάνα καφέ;

Καλά καταλάβατε. Εφτασε η ώρα του κυλικείου της Κεντρικής. Οσα μεταλλικά τραπεζάκια και καρέκλες και να μπουν, όταν ανοίξει ο καιρός και μαζί με τις ζέστες έρθει και η εξεταστική, ποτέ δε θα είναι αρκετά. Αν πάλι δε σιχαίνεσαι να κάτσεις κάτω, προτείνω ανεπιφύλακτα να πάρεις τον καφέ και να την πέσεις στα γρασίδια απέναντι από την κεντρική είσοδο. Οσον αφορά τις τιμές, η πρώτη φορά που σύσσωμο το φοιτητικό κίνημα, ανεξάρτητα κομματικού σχηματισμού και σχολής, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση ήταν όταν πήγε να ανεβεί η τιμή του φραπέ, από το 1 ευρώ που είναι τώρα. Και τα κατάφερε.

«Εεεε… βασικά τι σχολή είσαι;»

Και άλλες τέτοιες κλισεδιές φεύγουν από τα στόματα αγοριών και κοριτσιών. «Δεν την παλεύω που δεν την παλεύω», σου λέει ο νεολαίος, «δεν την πέφτω σε κάνα γκομενάκι, μπας κι έχω κίνητρο να έρχομαι;». Αποτέλεσμα, οι μεν κοπέλες να σκάνε μύτη ντυμένες στην τρίχα, με το μαλλί φουλ κομμωτηρέ, τα δε αγόρια φορώντας την τελευταία τρεντιά μπας και συγκινήσουν την πιτσιρίκα που τους γυάλισε.

Κωδικός: Τακούνι

Κι εκεί που είσαι χωμένος μέσα στην «Εισαγωγή στην Παιδαγωγική» με κλειστό το κινητό και σημείωμα «Μη με ενοχλείτε», ένας ήχος ακούγεται από μακριά. «Κλαπ κλαπ». «Αποκλείεται», λες και συνεχίζεις να διαβάζεις. «Κλαπ κλαπ». Είσαι πλέον σίγουρος. Το «κλαπ» γίνεται πιο ρυθμικό και έντονο, μέχρι που περνάει από μπροστά σου η συμφοιτήτρια, που έρχεται κάθε πρωί κοκέτα στη σχολή, η οποία ψάχνει σε όλη τη βιβλιοθήκη να βρει την κολλητή της για να κάτσουν μαζί. «Την ηλίθια, με διέκοψε», σκέφτεσαι και βάζεις ένα φιλτράκι στο στόμα σου, καθώς σηκώνεσαι για το 42ο σου διάλειμμα.

Μήπως έχεις χαρτομάντιλα;

Για το τέλος, άφησα τις τιμημένες τουαλέτες της Κεντρικής. Πέρα από το καθημερινό σιχτίρισμα των καημένων των καθαριστριών, που σε full season δεν προλαβαίνουν να σταθούν, ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει για τα συνθήματα που γράφονται στον ιερό αυτό χώρο. Τηλέφωνα για ραντεβού, πολιτικά συνθήματα, συνθήματα για ομάδες, ερωτήσεις που περιμένουν απάντηση, μέχρι και πιθανοί αριθμοί κυκλοφορίας ασφαλιτών βρίσκεις γραμμένα στους 4 τοίχους των 5 τουαλετών της βιβλιοθήκης. Χαρά στο κουράγιο αυτού που θα τα καθαρίσει στο τέλος της χρονιάς.


Οι πρωταγωνιστές

Ποιοι άλλοι από τους ίδιους τους φοιτητές. Τέσσερις από αυτούς συστήνονται και απαντάνε στις εξής απορίες:
1. Ποια ήταν η πρώτη σκέψη που έκανες στο «παρθενικό ντεμπούτο» σου στην Κεντρική;
2. Τι σου έρχεται πριν απ' όλα στο μυαλό όταν ακούς Κεντρική Βιβλιοθήκη;
3. Τρεις λόγοι για να πάει κανείς Κεντρική;
4. Τρεις λόγοι για να μην πάει κανείς Κεντρική;

Χριστίνα, 2ο έτος Πληροφορικής ΑΠΘ
1. Πρώτα απ' όλα σκέφτηκα, ότι μου αρέσει εδώ, γιατί έχει πολύ νέο κόσμο.
2. Η παρέα μου και το χαβαλέ που κάνω μαζί τους, όταν ερχόμαστε για να διαβάσουμε.
3. Βλέπεις τους άλλους να διαβάζουν και πιέζεσαι για να διαβάζεις κι εσύ. Είναι ευχάριστο το περιβάλλον. Γνωρίζεσαι με κόσμο.
4. Το μόνο αρνητικό είναι ότι καμιά φορά δεν μπορείς να συγκεντρωθείς.

Αννα, 2ο έτος Πληροφορικής, ΑΠΘ
1. «Πόπο, άδεια είναι». Αλλά δεν ήταν εξεταστική ακόμα. Μετά γέμισε κόσμο.
2. Το κυλικείο!
3. Μπορείς να διαβάσεις με την άνεσή σου. Παίρνεις κουράγιο από τους υπόλοιπους που «υποφέρουν» μαζί σου. Συνεργάζεσαι με τους συμφοιτητές σου.
4. Πολλές φορές παρασύρεσαι σε άπειρα διαλείμματα. Η «πασαρέλα» που γίνεται στις εξεταστικές. Οταν έχει πολύ κόσμο δεν παλεύεται».

Μανώλης, 4ο έτος Αρχιτεκτονικής, ΑΠΘ
1. Οτι είναι ωραίο μέρος για να γεμίζω τα κενά της μέρας μου, όταν δεν πάω για καφέ.
2. Και λόγω σχολής, ότι είναι το μοντέρνο αρχιτεκτόνημα των Φινέ και Παπαϊωάννου.
3. Η ψυχολογική στήριξη, όσων διαβάζουν. Η ψυχολογική υποστήριξη, όσων…βαριούνται. Οτι είναι κομβικό σημείο για ραντεβού.
4. Ενας και μοναδικός: αν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις, μην πας.

Χριστίνα, 2ο έτος Αρχιτεκτονικής, ΑΠΘ
1. Δεν έκανα και τις πιο ευχάριστες σκέψεις. Ηταν το μέρος που θα διάβαζα. Τι άλλο;
2. Ο θόρυβος από τα τακούνια!
3. Οι γνωστοί και φίλοι που συναντάς. Οτι με ένα ευρώ έχεις άπειρα τετραγωνικά από γρασίδι για να την πέσεις. Το δωρεάν Ιντερνετ.
4. Η οχλοβοή της εξεταστικής. Η μόνιμη ζέστη από τα καλοριφέρ. Το ότι πας για να διαβάσεις.

Και καλό σας διάβασμα!

Info

Η βιβλιοθήκη του ΑΠΘ ιδρύθηκε το 1927. Είναι η δεύτερη σε μέγεθος πανελλαδικά μετά την Εθνική Βιβλιοθήκη και μία από τις μεγαλύτερες στα Βαλκάνια.